प्रेमप्रसादहरु थप्ने काम बन्द गरौं

महाभारत अध्ययन गर्दा वशिष्ठ ऋषिको एउटा प्रसँग भेटिन्छ जुन वशिष्ठ ऋषिले सतद्रु नदीमा आत्महत्या (दाह ?) गर्न हाम्फले पनि त्यो सफल हुन सकेन । आत्मदाह हुन नपाएपछि इच्छाअनुसार प्राणत्याग सम्भव छैन भन्ने निष्कर्ष निकाले । 

अहिले यस्तै छ प्रेमप्रसाद आचार्य र मोहनप्रसादहरुलाई । फरक वेदकालीन वशिष्ठ मर्न सकेनन्, सतद्रू नदीको वेगले उनलाई जमिनमैं ल्याएर पछार्यो । प्रेमप्रसादलाई भने अगाध प्रेम ओइराएका ओइराएकै छन् जसले गर्दा उनको पार्थिव देह त्याग भए पनि हाम्रो समाजमा उनलाई जिउँदो बनाउने अभ्यास जारी छ र प्लेकार्ड बोकेर सडक गल्लीतिर नारा जुलुश हुँदैछ, –‘प्रेमप्रसाद आचार्यलाई न्याय देउ’ । 

मानौं उनी फर्केर आउँछन्, घर परिवार सन्तापले भरिएको बेला, शोकमा डुबेका बेला प्रेमप्रसादलाई अघि सारेर परिवारजनको समवेदना र शोकमाथि खेलवाड गर्न केही मान्छेहरु अघि सरेका छन् । र समाजका अन्य ऋणि, असामीहरुलाई आत्मदाहको निम्ति दुरुत्साहन गरिरहेका छन् । एक ढंगले वशिष्ठ ऋषि हिर्दोक हुन् तर पनि उनी त्याज्य नभएर बाँचेकै कारण धेरै अर्थमा मान्य छन् । तर प्रेमप्रसादहरु मान्य भएर पनि त्याज्य हुन बाध्य छन् । किनभने प्रेमप्रसादलाई हतियार बनाउनेहरु एकाध धनाढ्य ठालू व्यापारीको पक्षमा अप्रत्यक्ष तवरले देखिएका छन् । नेपालको अर्थतन्त्रमा महत्वपूर्ण योगदान गर्ने कति जना मझौला या साना व्यापारीहरुले सरकारबाट कहिले कुनै पनि राजश्वमा छुट पाएका छन् ? 

कर्मकाण्डी शास्त्रअनुसार नश्वर देह त्याग्नु कायरता हो, स्वास्थ्य र सामाजिक शास्त्रहरु अनुसार यो काम रोग हो, पीडा वा समस्याबाट सदाको लागि मुक्ति पाउने उपाय हो । नेपालमा आत्महत्या गर्नेहरुको प्रतिदिनको सङ्ख्या र कारण खोजौं त । कुनै न कुनै रुपमा सरकारलाई दोषी ठहराउन सकिन्छ । अहिले भन्ने गरिएको सिस्टम र कर्मचारीतन्त्रको शासनशैलीलाई दोष ठहर्याउन सकिन्छ । 

साधुका भेषमा रहेका डाका नेता र जुकाजस्तै मोटाएका तिनका कार्यकर्ताहरुलाई दोष दिन सकिन्छ । खुट्याउँदै जाने हो भने करिब करिब तीन दर्जन मान्छेहरु जो राजनीति, वित्त व्यापार र नीति निर्माणमा हावी छन् तिनलाई दोषी ठहर गर्न सकिन्छ । किनभने रोजगारी पाउन सकिएन, विदेश जानु पर्यो । ऋणका चर्को व्याज तिर्नु पर्ने भयो जस्ता सयौं कारणका सूची तयार गर्न सकिन्छ । यी सबैमा असफलता हात लागेपछि हुने डिप्रेसन हो, डिप्रेसनले गर्दा निम्तिन सक्ने अन्तिम समस्या भनेको आत्महत्या (दाह?) हो । 

अहिले प्रेमप्रसाद त बितिसके नूनको पीडित परिवारको घाउमा नूनचुक छरेर न्याय देउ भन्नेहरुले अरु धेरै प्रेमप्रसादहरु थप्न खोजेका छन् । यसको उदाहरण मोहन न्यौपाने, सप्तरीका गरीव रामदेव मरिक थपिँदो छन् । लाग्छ, एकादुई अरबपतिलाई यतिखेर ऋणमोचन हुनुछ, ब्याज मिनाहा गर्नुछ । त्यसैले ‘प्रेमप्रसाद आचार्यलाई न्याय देउ’को नाटक मञ्चन हुँदैछ । अभिलेख हेरौं झोले, ठेलागाडे, कुम्ले, फुटपाथे, कटघरे, गरीव किसान, मजदुर, साना व्यापारी, रुग्ढा उद्योगी, उद्योग चल्न नसकेर रोएर बसेका कुटिर, साना उद्यमीलाई सरकारले कति रकम छुट दिएको छ । ऋण र ब्याजमा कति सहुलियत दिएको छ ? दिएको छैन । अहँ पटक्कै छैन । करिब तीन ठूला व्यापारीलाई भने सरकारले वर्षेनी छुटको अफर दिन्छ । त्यो रकम अरबौं हुन्छ । सानातिना र मझौला व्यापारीहरुलाई कर र ऋण अनि त्यसको ब्याज र स्याजको चुली लगाउँदै घाँटी कस्छ । 

अरबपति भए पनि कर भने थोरै तिर्ने सन्देश दिन्छ  । सबैतिरको वित्तिय संस्थामा हालिमुहाली उनीहरुकै हुन्छ । र, तिनैलाई धनी बनाउने नीति प्रत्येक सरकारले लिने गर्छ । हामी सबै गरीवगुरुवा, साना व्यापारी सबैले नजानिकनै वा जान्दाजान्दै पनि तिनैको पक्षपोषण गर्न प्रेमप्रसादको आत्मदाहलाई ‘ग्लोरिफाई’ गर्छौं । मानौं त्यो अचुक हतियार हो । र, भन्छौं ‘प्रेमप्रसादलाई न्याय देउ’ । यो दुःखद् छ । 

प्रेमप्रसादले ऋणमोचनको लागि जुन बाटो अख्तियार गरे त्यसले उनको परिवारमा मात्र होइन चिनेजानेका सबैमा पीडाबोध छ । तर सरकार वा राज्यलाई उनको आत्महत्याले कुनै असर पारेको छैन । पार्नेवाला पनि देखिन्न । किनभने शालिकग्राम पुडासैनीलाई आत्महत्या गर्न बाध्य बनाउने रवि लामिछाने गृहमन्त्री भएको देश हो यो । नौटंकीवाज, हत्यारा, अपराधी, छलि, चोर र डाकाहरु सत्तामा छन्, रक्तपिपाशु र द्रव्यपिचाशहरु शासन सत्ता र नीति निर्माणका कर्ताकर्ता बनेका छन् । अहिले प्रेमप्रसादको ग्लोरिफाइले मोहनप्रसाद न्यौपाने र सप्तरीका रामदेव मरिक (जसको चर्चा गर्न अहिलेसम्म आवश्यक ठानिएको छैन) थपिएका छन् । त्यसले झनै अन्याय थपिँदो छ । 

अन्याय गर्नेभन्दा सहने अपराधी मान्ने हो भने प्रेमप्रसादहरु झनै अपराधी ठहरिने घटना हो यो । किन करोडौं लिनसक्ने प्रेमप्रसादले लाखौं रुपैयाँ मात्र थप ऋण काढेर भ्रष्ट नेता वा नीति निर्माताकाविरुद्ध आत्मघाती आक्रमण गर्न खोजेनन् ? किन सकेनन् ? बिहारको मुगेरबाट १५ सय भारुमा तमचा किनेर सुट गर्न सकेनन् ? जसरी शालिकराम पुडासैनीको घटना आत्महत्या ठहर भयो त्यसभन्दा बढ्ता केही हुने देखिन्न । किनभने आत्महत्याको दुरुत्साहन गर्नेहरु राज्यका उपल्ला कुर्सीमा छन् । र, हतियारवालालाई नै मार्नेहरु सरकार र सरकारलाई विश्वासको मत दिने छन् । 

एउटा अपराधीले निरपराधको पक्षमा बोल्ने, न्याय गर्ने सम्भावना पटक्कै छैन । त्यसैले पीडित परिवारको घाउमा नूनचुक छर्दै सडकमा तमासा देखाउनुभन्दा भद्र वा अभद्र आन्दोलन गरौं । गरी खान नदिने नीति बनाउनेहरुलाई पाहा पक्रेर पछारेझैं पछारौं । सकिन्छ भने भनौं जनता मार्ने भ्रष्ट आर्थिक नीति नसच्याएसम्म कुनै पनि कर सरकारलाई कर नतिरौं । यस्तो आन्दोलनको अगुवाई गरौं । अनि पो प्रेमप्रसादहरुलाई  न्याय हुन्छ । प्लेकार्ड बोकेर सडक पलेटी कसेर बस्दा तमाशा हुन्छ, टाइमपास हुन्छ ।