पग्ल पग्ल तिमी पग्लिनुपर्छ !

पग्ल पग्ल तिमी पग्लिनुपर्छ 
पहाडमाथि हिमाल भएर अग्लिनुपर्छ
रुखो पत्थर जस्तो सीमित घेरामा नबस
हिउँझैं पग्लिएर फैलिनुपर्छ। 

बादल बर्सिएर हिउँ खसेसरी
हिँउ पग्लिएर नदी बगेसरी 
बग्नुपर्छ तिमी भावनाहरुमा ।
पागल भन्दै दुनियाँले खिसी गर्लान्, गर्नदेऊ

त्यसैले,
पग्ल पग्ल तिमी पग्लिरहु
मूढ शरीरमा अड्केर नबस्नु 
अजरअमर आत्माको यात्रा गर्नु
प्रेम प्रेम भन्छौ हैन तिमी ?
त्यसको लागि त तिमी पग्लिनैपर्छ 
आँसु बनेर छल्किनुपर्छ 
रसाउनुपर्छ एकअर्कामा सोसाउनुपर्छ । 

प्रेम त्यही हो जहाँ दुईआत्मा घुल्छ
छुट्टिनै नसक्नेगरी  
त्यसैले, 
पग्ल पग्ल तिमी पग्लिनुपर्छ ।

हृदयलाई जतिसक्दो पगालिदेऊ । साँच्चै एकपटक पग्ली हेर त कति मजा छ पग्लिनुमा– सरर्र, सलसल, तप तप तप । आहा ! जीवनको वास्तविक आनन्द यसैमा छ । त्यसैले पग्लिऊ तिमी, बग्दै जाऊ भावनाहरुसँग । आफ्ना भावना र विचारहरुलाई मथिनैराख । जो जति बढी भावुक हुन्छ, उति नै उत्कृष्ट र महान विचार सिर्जना गर्दछ भन्ने नबिर्स । एउटा विन्दुमा पुगेपछि तिम्रो शक्ति आफैं सञ्चित हुनेछ । त्यो बादललाई नै हेर, सूर्यलाई ढाकिदिने सामर्थ्य राख्छ । त्यो मडारिँदा, गर्जिंदा धर्ती काँप्छ । तिम्रो प्रवेगबाट तर्सिएर मानिसहरुले तिमीलाई थुन्ने, छेक्ने कोसिस पनि गर्नेछन् । तटबन्धले नदीको धार बदलिएपनि सार कहिल्यै फेरिन्न । पानी, बाफ, बादल र वर्षा उसको चक्र सधैं चलिनै रहन्छ । बाफ हल्का भएरै माथि जान्छ, पछि भारी वर्षा र असिना ल्याउँछ ।   

भावनाका लहरहरु जसरी चल्छन्, उसैगरी लहरिँदै जानु । भन्नेले अस्थिर भन्लान् । भन्न देऊ । अरुको पर्वाह नगर्नू । सदा आफ्नो मनको सुन्नू । यहाँ कोही पर्फेक्ट छैन । चलिआएको परम्परामै चलेका छन् सबै । ढुंगामुढा जस्तो अरुले जता लान्छन्, त्यतै जाने नहुनू । कागले कान लग्यो भनेर कागको पछि दौडिने भीडबाट तिमी अलग हुनुपर्छ । मुढ हुुनु त मूर्खता हो । तिमीले आफ्नो सिद्धान्त आफैं बनाउनुपर्छ ।     

सुन पनि नपग्ली गहना बन्दैन, फलाम नपग्ली हतियार हुँदैन । जीवनमा केही गर्नलाई अलिअलि भएपनि पागलपन चाहिन्छ भनी सबैले मानिआएकै कुरा हो । पग्लिएर नै फिँजिन सकिन्छ । अरुले के सोच्लान् भन्नेतिर लागियो भने अरुकै अनुसार आफूलाई ढाल्न पुगिन्छ । त्यो भनेको आफ्नोपन हराउनु हो । त्यसैले निसंकोच पगाल आफूलाई । दुःखकष्टले नै हो मान्छेलाई निर्खाने । पर्गेल्नुपर्छ तिमीले आफूलाई । रापतापसँग नडराऊ । पग्लिनलाई तिमी तातिनैपर्छ । तपाउ आफूलाई, जलाऊ, गलाऊ अनि तप तप तप पग्लिँदै जाऊ । तप, जप र ध्यानमा लीन होऊ । मनको वेगसँगै बहाइरहु आफूलाई । भावनाहरुमा डुबुल्की मार्दै जाऊ । ज्ञानको सागर तिम्रै प्रतीक्षामा हुनेछ र पिँधमा मोती चुम्नेछौ तिमीले । बस तिमीमा एकाग्रताचाहिँ हुनुपर्छ । 

मैनबत्ती वा दियोझैं आफैं जलेर सकिनु परेपनि पग्लिन नछोड, अरुले त उज्यालो पाउँछन् । प्रेम पनि यस्तै परम हुन्छ । प्रेमात्मा नै परमात्मा हो । प्रेमले भरिएको हृदय सदा कोमल हुन्छ । अरुको पीडाले पनि पगाल्छ । करुणा छचल्किएर आँसुमा पोखिन्छ । रुन नधकाउनु । पानी परेपछिको आकाश कसरी खुल्दछ ? धित मरुन्जेल पीडामा रोएपछि नै मन शान्त हुन्छ । कहीँ कहीँ शान्त तलाउ भएर बस । अटेनौ भने सीमा नाघेर पनि बग्नुपर्छ तिमी ।

तापमा पग्लिनेमात्र होइन, आगोलाई नै निभाउन सक्ने अचम्मको हुन्छ पानी । तप तप तप पग्लिँदै खसेर ढुंगालाई समेत गलाउन र फुटाउन सक्छ । साँच्चै पागल भनिएकाहरु पनि अचम्मकै हुन्छन् । कसैको पर्वाह छैन उनीहरुलाई । उनीहरु नै निष्फिक्री बाँच्दछन् । साना बच्चा पनि त्यस्तै अचम्मका हुन्छन् । मनमा जे लाग्यो, त्यही गर्छन् । छिनमै हाँस्छन्, छिनमै रोइदिन्छन् । उनीहरुलाई फकाउन धेरै सजिलो छ, किनकि छिट्टै पग्लिन्छन् । कोमल हृदयमै ईश्वरको बास हुन्छ भनिन्छ र बच्चालाई ईश्वरको रुप त्यसै भनिएको होइन । जब मान्छे अरुका ज्ञानमा चल्न थाल्यो, मूर्ख मूर्ख हुँदै गयो सायद । सत्यको खोजी गर्नै छोडिदिए ।

पग्लने चीज परिवर्तनशील हुन्छन् तर नदीमा, समुद्रमा, बाफमा, हिमालमा, बादलमा सबैतिर अंश त पानीकै हुन्छ । जति पग्लिएर आवेगहरु फेरिएपनि विवेक कहिल्यै नगुमाउनु । मानवीय गुण हो विवेक । मानवता र प्रेम नै यसको अंश हो ।
 
मान्छेहरु सबै प्यासी प्यासी छन् । कंक्रीटै कंक्रीटले जमोठ छ दुनियाँ । पग्लिने चीज असाध्यै कम छन् । तिमी त्यही थोरैमध्ये हुनुपर्छ । पग्लिएको मनले मात्र बुझाउन सक्छ प्रेम प्यास । प्रेममा अन्तरआत्मा छचल्किनुपर्छ । शरीर हेरेर गरिने प्रेम त केवल वासना हो । मानिसहरु अरुलाई मोहित पार्न शरीरमा अत्तर छर्किन्छन् । तर त्यो त त्यही अत्तरप्रतिको आकर्षण हो, तिमी स्वयम्को सुगन्ध होइन । मान्छे भित्रैदेखि पग्लिँदै आएको पसिना र बाफको गन्धले एकअर्कालाई सम्मोहित गर्दछ भने त्यो प्रेम हो । किनकि प्रेम पग्लिन्छ । 

पागलप्रेम भन्छौं हामी, प्रेमप्यास भन्छौं । पग्लिएकै चीजले हो तिर्खा मेटाउने । असीम प्रेममा पागलपन अवश्यै हुन्छ । कसैको मायामा आफैंलाई मेटाउन पछि नपर्नू । प्रेम प्राप्ति होइन, त्याग हो भनिन्छ किन ? आफ्नो निश्चित आकार प्रकार र दम्भ तिमी राख्दै नराख्नू । तब न प्रेम भरिन्छ दिलमा टिलपिल टिलपिल । अटेनौ भने बरु पोखाइदेऊ आफूलाई । पोखिएर पनि छुट्दैनौ । किनकि तिम्रो अंश त उसैमा छ । यादका लहर कति आनन्ददायी हुन्छ । प्रेम त्यो चीज हो, जहाँ कल्पनाको जादुगरी हुन्छ ।     

त्यसैले पगाल आफूलाई, रसाऊ अनि तिर्खाएको आँतलाई छलछली भिजाइदेऊ । तातिउ, मातिउ तर विचलित नहोऊ, निरन्तर चलिरहनु तिमी । पहाड, चट्टान र बाँधहरु तिम्रो बाटो छेक्न उद्यत भएपनि त्यसको पर्वाह नगरी अविरल प्रवाहित भइरहने खोलासरी हुनु । रुखासुक्खा, उजाडउराठ फाँटहरुलाई सिँच्नुछ तिमीले । शीत जस्तै तप्किएर, पानी जस्तै बर्सिएर खडेरी मनमा शीतलता छरिदेऊ । प्रेमले छलछली रुझाइदेऊ । 

पग्लिने पानी धर्ती–आकाश, सतह र जमिनभित्रैसम्म फैलिन्छ । आकाश र धर्तीबीच हावाको साइनो झन् अभेद्य छ । यस्तै हावा र पानीको पनि अनौठो कनेक्सन छ । हावामा पानी छ, पानीमा हावा । त्यस्तै एकअर्कामा नदेख्नेगरी घुलेको हुनुपर्छ दुई–आत्मा प्रेममा । सास र त्यसैको ध्वनि रुप शब्दजस्तै । पग्लिने चीजमात्रै घुलनशील हुन्छन् ।  आफैंलाई भुलेर कसैलाई गरिने माया पो माया त । त्यहाँ अरुको कुनै गुन्जायस नै नहोस् । 

धर्तीको पानी बाफ भई आकाशमा जान्छ जसरी, दुई व्यक्तिको प्रेम पनि सासैले डोरिनुपर्छ । हर–श्वासमा उसको नाम होस्, ढुकढुकीमा उसैको चाहना धड्किरहोस् । मनमा उसैको माया पग्लिरहोस् तप तप तप । त्यसैले रक होइन तिमी रसिक बन । मनमा प्रेमको मूल फुटाएर बगिरहु । सोचहरुको उतारचढावमा नअल्झिऊ । बरफको गुच्छा जस्तो गाँजिएर पनि फुकिँदै र बग्दै, बग्दै जाऊ । फोहोरमैला आउँछन् मिसिन, त्यो पनि बगाइदेऊ । इज्जत को पर्वाह नगर तिमी । धुने पखाल्ने पानी नै हो, मान्छेले पिउने र ईश्वरलाई चढाउने जल पनि । जसले जसरी लिन्छन्, लिनदेऊ । तर तिमी पग्लिन नछोड । आखिरी समुद्रमा त सङ्ग्लिनै छ । छोक्राबोक्रा सबै थिग्रिएको शुद्ध पानी नै त बाफ बनेर आकाशमा जाने हो । 

आफ्नो कामधन्दा गरिनै राख । भावनामा बग्दै कल्पनाको उडान पनि भर्दै भर्दै जाऊ । थाहै होला, कल्पना नै आविष्कारको जननी हो भन्ने । यो दुनियाँमा ज–जसले महान कर्म र नयाँ नौलो आविष्कारहरु गरे, उनीहरुलाई अरुले पागल भनेर गिज्याएकै हुन् । हवाइजहाज, साईकल, मोटर, मेसिन, बत्ती, मोबाइल, कम्प्युटर आदि सबै सबै पग्लिएको दिमागकै उपज हुन् ।  पग्लिँदै पग्लिँदै ज्ञानको त्यो विन्दुमा पुगे । हाम्रै कवि लक्ष्मीप्रसाद देवकोटालाई पनि पागल भन्थे मानिसहरु । डिप्रेसनकै अवस्थामा लेखिका जेके रोलिङ्गले ह्यारीपोटर लेखेकी होइनन् ? एकदिन पखेटा मेसिन पनि बन्नेछ र मानिसहरु पखेटा फटफटाउँदै उड्ने दिन नआउला भन्न सकिन्न । यसरी नै तिमी संसारको अमूल्य कृति बन्नुपर्छ । त्यसैले, पग्ल पग्ल तिमी पग्लिनुपर्छ ।