रूपान्तरण

-युवराज अधिकारी

एक पटक केवल एक पटक
आफ्नै बाबा–आमा
र, बाजे–बज्यैहरुमा
आफूलाई रूपान्तरण गरी
गहिरो सास लिएर 
निमेषभरका लागि 
छाती छाम्दा....

अदम्य उत्साह र जोश बोकेका 
तन्नेरीहरु
समयले आग्रह गरेको छ 
अनुनय/विनय गरेको छ 
ताकी संस्कार, सभ्यता
इतिहास र संस्कृति पनि
केही चीज हो, 
डोको, नाम्लो र दाम्लोको नक्सा देखाएर 
हाजिरीजवाफमा सोध्दा
पास पास गर्ने पुस्तालाई 
बाजेहरुले समातेका 
हलो, कुटो र कोदालाहरु
आफ्नै बज्यैहरुले समातेका 
ढिकी जाँतो र अगेनाहरुमा पनि 
स्वाभिमानको सुभाष थियो भनेर 
इतिहासको यो घडीले 
झकझकाउनुपर्छ, 
बिउँझाउनुपर्छ
यद्यपि तिनमा 
डिजिटल, र्याप, पप र ट्याटुको 
आभास थिएन होला
मुन्द्रे संस्कारको मात्र होइन
टाई, सुटधारी पिएचडी साबहरुका 
धरती बिर्सेका सोचले 
गाँजेको थिएन होला
फेसबुक र ट्वीटरका 
राम्रा/नराम्रा 
कपी पेस्टको प्रवाह थिएन होला
तरपनि
जीवन र जगतप्रतिको 
माटो र मुटुप्रतिको 
चेत थियो 
जो स्वाधीन अस्तित्व र सन्ततिका खातिर
माटो र मुटुको स्पन्दनलाई चुमेर 
स्वाधीनता र स्वाभिमानको 
सगरमाथामा 
सदैव बाँचेका छन् । 

तिनकै सामु जो बाँचेर पनि 
हरक्षण मरिरहेछन्
सायद, 
संस्कार, संस्कृति र अस्तित्वको 
अनुपम मेल
खुकुरीको धारमा मात्र होइन 
स्वाभिमानको आभामा पनि उभिएको हुन्छ
यसैले त, 
युवा, जोश र जाँगरका 
देदीप्यमान ज्योतिहरुलाई 
देशको माटोले गुहारिरहेछ
स्वः अस्तित्वको निमित्त
तिम्रो नसा–नसामा बहने
रगतको थोपाहरुमा 
स्वाभिमान बहनुपर्दछ
स्वाधीनता छचल्किनुपर्दछ 
किनकि 
देश तिम्रो मात्र होइन
पुर्खाको नासो र 
भावी सन्ततिको पनि 
स्वाधीनतापूर्वक बाँच्ने आधार हो ।