तिमी र म
कविता
तिमीले बाँसुरी बजाउँदा
म नसुने झैं गरी पहाड उक्लेँ
मलाई खोज्दै पहाडतिरै आयौ
मैले सुरिलो गीत गाउँदा
म तिमीलाई काउकुती लाउँदै गएँ
मलाई लात मार्दै गयौ ।
तिमी भाग्यौ
म पनि त भागेँ
आ–आफ्नो यात्रा बोकी
अन्त्यहीन गन्तव्य पछ्याउँदै
सायद विश्राम गर्ने चौतारी एउटै हुन सक्छ
दम्भले नफुल्नुपथ्र्यो हामीहरु ?
तिमीले देखेका सपना
पूरा होलान् या नहोलान् ?
तिमी संघर्ष रोज्ने मान्छे
तिमी विद्रोह ओकल्छेउ
तिम्रो हातमा संसार अडेको होला
तिम्रो यात्रामा कठिनाइ भएपछि
यात्रामा साथ दिन सकिएला या नसकिएला ?
तिम्रो क्रान्तिमा समाहित भएपछि
तिम्रो प्राप्ति मेरो जीवन हो
प्राप्ति होला या नहोला ?
तिमी र म आगो हैन
पानी पानी हुनुपर्ला ।
आउ सम्झौता गरौँ
तिम्रो यात्रा मेरो हो
मेरो यात्रा तिम्रो हो
यात्राको बिच बाटोमैँ
दुःख सुख साटी बसौँ
तिम्रो मन पग्लनु पर्ने
निरन्तर मायाको तापले हिर्काएपछि ।
नदी जस्तै यात्रामा बगिरहेछ जिन्दगी
बग्न देउ समुद्र भेट्ने गरी
यात्रा विश्रामित हुनलाई
यात्रामै तिमी र म
भञ्ज्याङ्गतिर हरायौ
देउरालीतिर बरालियौ
चौतारीमा लुकामारी खेल्दै
चौबाटो कुरी बस्यौं ।
यात्राको मध्यान्तर नहुँदै
तिमीमा परिवर्तन आयो कसरी ?
तिमी सुस्त सुस्त मैन पग्लदै
मनहरु पगाल्न थाल्यौ
तिमी निर्दोष बालकले फूल हेरे जस्तै
निश्चल आँखाहरुले
मलाई एक तमाशले हेर्न थाल्यौ
म पनि विस्तारै पग्लदै गएँ
मैनबत्ति जस्तो पग्लेर
उज्यालो छर्दै
तिम्रो मायाले किन गलायो मलाई ?
थाहै भएन
पिरती अङ्कुरायो कि ?
तिमी पग्ल्यौ र त म पग्ले
म पग्लें र तिमी पग्ल्यौ
सायद
तिमीले पनि जित्यौ
मैले पनि जिते
आउ, मूलबाटो खन्दै
राजमार्गतिर लागौ
सहयात्राको अग्नी परीक्षा गरी
पुनः अर्को यात्रा थालनी गर्न ।
सुन्दरहरैंचा–६, दुलारी, मोरङ
टिप्पणीहरू