गरिबको हातमा बिहानै बेल्चा,धनीको हातमा कुकुरको डोरी
कोक्रोबाट सुरुवात भएको जिन्दगी चितामा नअस्ताउनजेलसम्म मान्छे बाँच्नकै लागि अनेक कर्ममा ब्यस्त हुन्छ ।
कोही सहज कर्ममा पुग्छ त कसैले अपठ्यारो बाटो समाउँछ । कोहीलाई एक गाँस खानको लागि ज्यान मायाँ मारेर हिंड्नुपर्छ त कोही सोखिन पाराले बाँचिरहन्छन् । जीवनका ओराली उकाली,भञ्ज्याङ चौतारी गर्दै गर्दा थकित भएका सिन्धुपाल्चोकका माइला तामाङको जीवन कहानी यसरी शुरु हुन्छ-
बिहानको झिसमिसेसङ्गै ललितपुरको पुल्चोक हुँदै जावलाखेलको सडक अगाडि पुग्दै गर्दा मेरो नयनमा भरखर उदाएको सूर्यको टहक पर्दै थियो । वरिपरी तरकारी बेच्नेहरुको केही जमात देखिन्थ्यो । केही चियाको चुस्की लिँदै कुरा गरिरहेका थिए ।
परबाट मैले एक जना ब्यक्ति गन्जी र हाफ कटटु लगाएर हातमा बेल्चा लिएर आइरहेको देखेँ । नभन्दै उनी मेरै नजिक बसेर चिया पिउन थाले । बिहानको चिसोमा चिया पिउँदै गर्दा उनको हात मात्र नभई जिउ नै कामिरहेको थियो ।
शरिरमा चिसोले काँडा पलाएको प्रष्ट देख्न सकिन्थ्यो । मलाई खुल्दुली लाग्यो अनि सोधेँ- दाइ,हजुरलाई जाडो हुँदैन ? ज्वरो आउला,अलि तातो कपडा लगाउनुपर्छ । बिहान त एकोहोरो हुँदै एकछिन मलाई हेरेर भन्नुभयो- भाइ,जाडो त पचिसक्यो । दु:खीको कर्म यस्तै हो, छोराछोरी पाल्नुपर्छ, बच्चा पढ्दै छ,हामेले राम्रो लगाएर के गर्नु भाइ, म कुनै रहरले यति चिसोमा बेल्चा बोक्दै कहाँ आएको हुँ र !
अनि उहाँ चुरोट दिनुस् त भन्दै पसलेतिर फर्कनुभयो । चुरोट समात्ने हात ठेला र चोटहरुले भरिएको थियो । जुन हातको मैले तस्वीर समेत कैद गरेँ तर अरु फोटो खिच्न दिन भने मान्नुभएन । फेरि मैले दाइ,हात त धुनुपर्छ नि भन्दा उहाँले भन्नुभयो-खोइ मरेपछि आगोले धोला,अहिले धोयो,एकछिनमा त्यस्तै भइहाल्छ ।
त्यो जवाफ सकिँदै गर्दा एक जना स्थानीय बासिन्दा कुकुर डोर्याउँदै आउनुभयो र पसलेलाई एक पुरी बिस्कुट दिनुस् भन्दै कुकुरलाई दिनुभयो । ती दाइले भन्नुभयो- भाइ,हेर्नु,धनीको हातमा बिहानै कुकुर हुन्छ,हामी गरिवको हातमा बिहानै बेल्चा हुन्छ । के गर्नु, कर्मको खेल यस्तै हो भन्दै दाइ हिंड्नुभयो।
टिप्पणीहरू